Γράφει ο Ινκόγκνιτος
Τα εκλογικά επιτελεία των υποψηφίων έχουν αρχίσει να ανεβάζουν ρυθμούς σιγά-σιγά. Οι ίδιοι οι υποψήφιοι κάνουν τις απαραίτητες τελευταίες ρυθμίσεις πριν μπουν στη τελική ευθεία. Οι υποψήφιοι που έχουν τη δυνατότητα, φροντίζουν να ικανοποιήσουν όσα περισσότερα αιτήματα ομάδων πολιτών, και αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα, φροντίζουν να μοιράσουν υποσχέσεις για ικανοποίηση αιτημάτων – σε περίπτωση που εκλεγούν. Κάποια εκ των αιτημάτων τίθενται εκβιαστικά, μιας και υπό κανονικές συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση ούτε καν να συζητούνται. Προκειμένου όμως να μπουν στο σακούλι ακόμη μερικοί ψήφοι, τα πάντα μπαίνουν στο τραπέζι, όσο παράλογα και να είναι.
Και μαζί οι δημοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, ειδικά αυτές που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας και είναι αποκλειστικά για εσωτερική χρήση. Αυτό όμως που δεν έχει μετρηθεί σε καμία δημοσκόπηση, και ούτε και υπάρχει δυνατότητα μέτρησης προς το παρόν, είναι η δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί από μια ενδεχόμενη σύμπραξη των λεγόμενων τεσσάρων μικρών υποψηφίων. Του Αχιλλέα Δημητριαδη, Κώστα Χριστοφίδη, Χριστόδουλου Πρωτόπαπα και Μάριου Ηλιάδη.
Όταν αναφέρομαι σε δυναμική, δεν εννοώ το άθροισμα των ποσοστών που παίρνει ο μόνος του ο καθένας από τους τέσσερεις τώρα. Αναφέρομαι στη δυνατότητα και στην ικανότητα προσέλκυσης ψηφοφόρων πέραν από όσους έχουν ήδη επιλέξει έναν από τους τέσσερεις. Το να επιχειρήσει οποιοσδήποτε να μετρήσει τη δυναμική αυτή τη δεδομένη στιγμή, έχω την εντύπωση ότι θα πρόκειται για σενάριο που θα βασίζεται σε μεταβλητές και ρευστά δεδομένα. Κάτι τέτοιο θα είναι παρακινδυνευμένο και θα οδηγεί σε αποτελέσματα που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια του στατιστικού λάθους.
Παρ’όλα ταύτα θα τολμήσω να προσεγγίσω εκλογικά το ενδεχόμενο σύμπραξης των τεσσάρων. Υπάρχει ένας αριθμός ψηφοφόρων που εντοπίζεται κυρίως στις τάξεις του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, και σε μικρότερο βαθμό στις τάξεις των Οικολόγων και ΔΗΠΑ που ψηφίζει μεν είτε τον Αβέρωφ Νεοφύτου είτε τον Αντρέα Μαυρογιάννη χωρίς να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι, αλλά δεν θα αντιμετώπιζαν αρνητικά μια επιλογή που θα τους κάλυπτε πολιτικά σε μεγαλύτερο βαθμό και θα είχε κάποιες έστω λίγες πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο.
Υπάρχουν ακόμη ψηφοφόροι που ενώ είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένοι έχουν αποστασιοποιηθεί από τα πολιτικά πεπραγμένα ελλείψει πραγματικά προοδευτικών υποψηφίων σύμφωνα με τα δικά τους δεδομένα. Και τέλος, ένας τεράστιος αριθμός ψηφοφόρων, κυρίως νέων που απέχει για μια σειρά από λόγους. Αυτό το σύνολο των ψηφοφόρων δεν έχει καταγράφει σε καμία δημοσκόπηση, ούτε έχει μετρηθεί ποτέ.
Μια ενδεχόμενη σύμπραξη των τεσσάρων θα μπορούσε να τους προσελκύσει και να τους συσπειρώσει; Θα μπορούσε να αποτελέσει τον λεγόμενο τέταρτο πόλο; Θα μπορούσε μια σύμπραξη των τεσσάρων να κάνει την ανατροπή; Θα μπορούσε να πείσει τον μέσο ψηφοφόρο να αναθεωρήσει τον τρόπο που ψηφίζει; Θα μπορούσε να απευθυνθεί σε ένα εκλογικό κοινό με κριτήρια κάθε άλλο παρα πολιτικά; Θα μπορούσε ο πολιτικός λόγος του κοινού υποψηφίου μιας πιθανής σύμπραξης των τεσσάρων να είναι αμιγώς πολιτικός χωρις υπερβολές; Θα μπορούσαν οι προωθημένες για αρκετούς θέσεις των τεσσάρων υποψηφίων σε θέματα όπως το κυπριακό, την οικονομία, την παιδεία κ.ο.κ. να γίνουν αποδεκτές από ένα, κατά βάση συντηρητικό κοινό;
Αυτά και άλλα ερωτήματα θα πρέπει να απαντηθούν για να καταλήξουμε στο κατά πόσο μια σύμπραξη των τεσσάρων θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη στις εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου. Προσωπικά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις κατά πόσο στο τέλος η πρόταση τους δεν θα αποπνέει ένα είδος πολιτικού ελιτισμού. Αν η πρόταση τους στο τέλος της ημέρας δεν απευθύνεται μόνο στους έντονα πολιτικοποιημένους ψηφοφόρους, έχω την εντύπωση ότι μια ενδεχόμενη κοινή υποψηφιότητα των τεσσάρων πιθανόν να είναι η διέξοδος στα πολιτικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Απομένει να δούμε κατά πόσο θα πάρει σάρκα και οστά ή απλά θα ήταν κάτι…too good to be true.
